Նիկոլ Փաշինյանը ֆեյսբուքում գրառել է, որ, Meta-ի պաշտոնական վիճակագրությամբ, վերջին 28 օրում Facebook-ի և Instagram-ի իր էջերում գրանցվել է ավելի քան 100 միլիոն դիտում...

Ժողջանի երեսին թքում են, միջնամատ են ցույց տալիս, ասում են՝ համբալ, դարձնում են տուգանքի մատերիալ, թանկացնում են ամեն ինչ, կլպում են, ու ասում են՝ ծափ տվեք, արա, բայց ժողջանը չի ընդվզում:

Իշխանությունը չտեսին շլացնում է, գեղցուն՝ շփացնում, փողամոլին՝ փչացնում: Հայերիս պարագայում այս դեգրադացիան տեղի է ունենում երկրաչափական պրոգրեսիայով, և ունենում ենք չտեսորեն շլացած, գեղցիաբար շփացած, անհուսորեն փչացած իշխանիկներ: Ըստ այդմ, հայերս իրավունք չունենք իշխանություններ ունենալու: Հայերս պիտի ունենանք ծառայություններ՝ օրենսդիր ծառայություն, գործադիր ծառայություն, դատական ծառայություն՝ առաջին, երկրորդ, երրորդ դասի ծառայողներով:

Եկեք խոստովանենք, որ բոլորով միասին տարբեր գրական ոճերով ավիրյանին «համբալը հերդ ա» ասելով ոչինչ չփոխեցինք մեր կյանքում, բացի նրանից, որ ներքաշվեցինք ևս մեկ մանկապարտեզային լեզվակռվի մեջ:

Բոլորս էլ գիտեինք, որ Ձմեռ պապը մանկապարտեզի էլեկտրիկ Կարոն ա, բայց, դե, մեծերն էդքան բան էին անում, որ մենք ուրախանայինք, մենք էլ ցույց էինք տալիս, թե հավատում ենք ու ուրախանում էինք։ Սրտանց էինք ուրախանում։ Էլեկտրիկ Կարոն մեր համար իսկական Ձմեռ պապից ավելի իսկական էր. նա Ձմեռ պապ չէր ծնվել, այլ դարձել էր՝ մեր համար։ Ու նվերներն էլ երկնքից չէին ընկել, այլ մեր ծնողների աշխատած փողերով էին առել։

Ժող ջան, սա ԿԳՄՍ նախարար Ժաննա Անդրեասյանի կազմած դասագիրքն է: Ի՞նչ կարող եմ ասել այս դասագրքի կապակցությամբ, օ՜, հպարտ իմ քաղաքացիներ:

Նոր Տարվան մնացել էին հաշված ժամեր, բայց քաղաքը դեռ եռուզեռի մեջ էր։ Մարդիկ շտապում էին ավարտին հասցնել բոլոր գործերը և, ուրախ-զվարթ ճանապարհելով հին տարին, դիմավորել Նոր Տարին։ Բոլորն էլ ձգտում էին դիմավորել շատ ուրախ և զվարթ, ճոխ և հանդիսավոր, որպեսզի գալիք տարին նույնքան ուրախ և բարեբեր լինի։

Նիկոլ Փաշինյանն «ավետիս» է հղել՝ կառավարության որոշմամբ «Հայոց պատմություն» առարկան կկոչվի «Հայաստանի պատմություն»։ Այս անվանումների մեջ իմաստային մեծ տարբերություն կա։

Կոնկրետ գերի ենք ընկել սրանց ձեռքը, դրա համար նախ ինքներս մեզ պիտի ազատենք մեր տներում գերու կարգավիճակից, ապա մտածենք Բաքվի գերիների մասին: Առանց առաջինի երկրորդն անհնար է:

Երբ մթնոլորտը հագենում է տգիտությամբ, հասարակության մեջ բոլոր տեսակի տխմարների ու տխմարությունների առաջ այլևս ոչ մի փակ ճանապարհ չի մնում։